Grupu su 1979. godine osnovali Paul David Hewson, poznatiji kao Bono Vox, i David “The Edge” Evans.
Uskoro su im se pridružili basista Adam Clayton i bubnjar Larry Mullen.
U toj postavi grupa je od početka karijere svirala muziku uglavnom inspirisanu muzikom darkerske atmosfere poput “Benimena” ili “Joy Division”.
U to vrijeme, lidera grupe Bonoa privlačila je i direktno inpirisala socijalna poezija i muzika Brucea Springsteena.
Već su njihovi prvi albumi “Boy”, “Oktobar” i “War” ukazali na to da se radi o vanserijskom bendu.
Spoj emotivnog naboja koji su imali mladi buntovni Irci, Bonova socapokaliptička poezija i Edgeovo specifično minimalističko sviranje električne gitare učinili su da jako brzo steknu kultni status u Irskoj i širom Velike Britanije.
Album “Under the Blood Red Sky” bio je primjer besprijekornog beskompromisnog rokenrola, koji je devedesetih godina već bio na samrti, i sa njim su postali popularni i u Americi.
Njihovim poštovaocima se činilo da će U2 posrnulom rokenrolu dati novu energiju.
To se zaista i dogodilo na čuvenom koncertu “Live Aid” koji je okupio do tada najveća imena popularne muzike na planeti i milijardu gledalaca širom svijeta.
Nastup U2 na “Live Aid” spektaklu bio je toliko superioran u odnosu na većinu muzičkih veličina koje su nastupale, da su oni preko noći postali megazvijezde.
Sljedeći albumi “The Joshua Tree” i “Ahtung Baby” bili su spoj autentične rok energije i tehno-svijeta, za šta im je veoma pomogao tehno-guru producent Bryan Eno.
Bono i ekipa krenuli su na trijumfalne svjetske turneje.
Poput apostola nekog novog tehno-rokenrola nastavili su svoju karijeru albumima “Zooropa”, “Rattle and Hum” i “Pop” (1997.).
Od tada su izdali još četiri studijska albuma.
Koketerija sa kompjuterima, medijima, pomodnim satanizmom, kao i političkim zbivanjima, poput onih u vezi s ratom u Bosni, učinili su ovaj bend angažovanim misionarima novog doba.