Možda i veću nego što je potrebno da bi uživali u njegovoj esenciji, pošteđeni izljeva emocija priprostih fudbalera s koka mozgom i još užasnijom poplavom jeftinog populizma i izronjavanja kunti i panti koji najednom o svemu znaju sve.
Spremni su i za dom (a napustili ga prvom prilikom) i da analiziraju taktiku i procjenjuju namjere lopovske FIFA-e koja se urotila protiv slobodnog svijeta i organizirala takmičenje samo da bi naudila nekome i dala trofej u ruke Lionelu Messiju.
Tužan je svaki prvi dan za istinskog vjernika bilo čega nakon što završi mjesec, pola mjeseca ili koliko već, u kojem strogo praktikuje vjeru.
Isto je sa ramazanom i sa svjetskim prvenstvom u snookeru i sa evropskim u fudbalu i sa svjetskim u fudbalu. Isto je i sa godišnjim odmorom. Zapravo sa svime tokom čega se izgubi pojam o vremenu, pa ti nije bitno ni je li ponedjeljak ili je petak, ni je li kraj novembra ili je 15. juli.
Prva teorija koja bi proistekla iz posljednjih dešavanja u Kataru mogla bi se odnositi upravo na to. Čovjeku je najljepše kada izgubi pojam o vremenu, djetetu koji ne zna ni za posao ni za rad, ni je li mu slobodan ili je radni vikend. Koji je zaokupljen onim svojim što mu pravi zadovoljstvo i čime se bavi iz srca. Što mu miluje dušu.
Fudbal mnogo toga govori i o životu i o svijetu. Prije 36 godina, kada je za četiri minute na Azteca stadionu Diego Maradona postao besmrtan, taman da je sutradan završio karijeru, duh vremena je bio dugračiji nego danas. Tada je pobjeda na najvećem fudbalskom samim tim i ikakvom takmičenju značila jedno. I svijetu i Argentincima kojima je fudbal više od religije. Danas Messijevo podizanje Boginje znači nešto sasvim drugo, zadovoljenje nekog kosmičkog poretka koji ipak postoji, koliko god se čovjek trudio oskrnaviti svako moguće pravilo i dovesti u pitanje nedovodivo. Čovjek prkosi prirodi i čovjek će uništiti svijet, ali kosmosu ne može parirati.
Jedan detalj vezan za Svjetsko prvenstvo ostat će upamćen kod hroničara istog. Organizacija proslave bronzane medalje hrvatske reprezentacije u vrijeme finala takmičenja čijom bronzom se dičiš. Zamislite samo kakvo je to nipodaštavanje takmičenja i bogohuljenje. Na društvenim mrežama među rajom se potegla sinoć ta tema i oni kojima treba uputstvo za iščitavanje statusa prokomentirali su iščuđavanje fudbalskih vjernika tom činjenicom kao nacionalističko, prepuno jala i zavisti, uopće ne dopirući do suštine: Nije bitno ŠTA se slavilo u nedjelju u Zagrebu, neko KAD se slavilo.
I hvala Bogu da se slavi, u tome je poenta svakog takmičenja i naravno da treba da se slavi bronza pet dana najmanje, ali prosto nije normalno, evo glupo je, da budemo baš do kraja otvoreni, ne gledati ili ovlaš pratiti finale takmičenja koji si zdušno pratio mjesec dana. Možda i najbolje finale svih vremena.
To osim o gluposti zapravo ponaviše govori da je moć fudbala pretjerana. Globalno nenadmašan sport rađa logično isuviše populizma, pa se u trenu rode horde lažnih poznavalaca i analitičara, šatro ljubitelja, prislanjača na ono što je u tom trenutku popularno, a da pojma nemaju ni o esenciji niti vide fudbal instrumentom ljubavi. Nego, daj da iskoristimo radi vlastitog pražnjenja.
U protivnom ne bi sinoć nakon onakve utakmice postojao nijedan čovjek, koji nema veze s Francuskom, da bi bio tužan. Osim zato što je Mundijal završen.
Iz istinskog fudbalskog vjernika isijavala bi svjetlost zadovoljstva i nepotkupljive sreće. Ne bi se spominjali cionisti, ni FIFA-ine tobožnje pljačke ni da se čitav svijet urotio da Hrvatska ne bude prvak, a Livaković najbolji golman. Ne bi ljubitelji Ronalda škrgutali zubima, jer kad si ljubitelj Ronalda ti si malo to i zato što ti je Messi pigmejac, ili hobit, ili kako ga već mrzitelji uobičavaju znati.
Kad čujete tako nekoga ko pogrdnim riječima zove neke od najboljih u nečemu ikada rođenih, pa bio to i tenis gdje se tobože ne može voljeti Nadal, ako se voli Đoković i obrnuto, ko nije uživao u svakom njihovom meču i bez jala dočekivao kraj bez obzira na pobjednika, znajte da ima duboko ukorijenjenju traumu koju nećete vi moći iskorijeniti i pored silnog truda. S takvima je najbolje nemati nikakav pretjerano dubok odnos. Nemaju ti pojma o umjetnosti.