Tako je Željko Bebek juna 1978. godine objavio solo album “Skoro da smo isti” inspirisan simfo rockom. Album je snimio sa bubnjarom Điđijem Jankelićem (ex ’Formula 4’ i ’Čisti zrak’), gitaristom Edom Bogeljićem, klavijaturistom Nevenom Pocrnjićem i uz učešće Filharmonije. Ploča je naišla na ravnodušan prijem kritike i publike.
Laza Ristovski i Ipe Ivandić su uz pomoć gitariste Vlatka Stefanovskog, basiste Zlatka Holda, pjevača Gorana Kovačeviča, tekstopisca Ranka Bobana i Ipetove sestre Gordane, snimili u Londonu album “Stižemo” koji se pojavio septembra 1978. godine.
Poneseni svojim radom, uz dosta teških riječi i optuživanja po štampi obojica se opraštaju od “Bijelog dugmeta”. Upravo zbog toga “Dugme” nije sviralo na rock večeri tradicionalnog susreta jugoslovenskog stvaralaštva mladih “Mladost Sutjeske” 11. juna iste godine, a obrazloženje je dato da Bregovića nisu pustile vojne vlasti, pa se na Tjentistu kao posmatrači samo pojavljuju Bebek i Redžić.
Ipak Bregović stiže u Sarajevo nekoliko dana kasnije da na Devetom Kongresu SSO Bosne i Hercegovine primi plaketu u ime grupe. Uoči objavljivanja albuma “Stižemo”, 10 septembra 1978. godine uhapšen jeIpe Ivandić zbog posedovanja hašiša, a optužnica obuhvata i ostale članove sa albuma “Stižemo”. Ipe je dobio tri godine zatvora, Goran Kovačević godinu i po, Ranko Boban godinu, a Zlatko Hold šest mjeseci.
Ova afera je definitvno stavila i tačku na njihov album. U jesen 1978. godine “Bijelo dugme” se pojačava novim članom Điđijem Jankelićem i povratnikom Vladom Pravdićem. Grupa se okuplja u Niškoj Banji gdje sa Goranom započinju pripreme za novi album. Kada su ih oficiri provalili, zabranili su Goranu izlaske iz kasarne, tako da se grupa ponovo okuplja tek u Sarajevu 1. novembra 1978. godine kada Goran dolazi sa odsluženja vojnog roka.
Album ‘Bitanga i princeza’ snimaju u Studio V Radio Beograda u toku januara 1979. godine. Objavljivanje albuma obilježila je serija cenzorskih poteza izdavačke kuće “Jugoton” kao što su: odbijen je omot Dragana Stefanovića zbog “vulgarnosti” fotografije na kojoj ženska noga šutira muškarca u međunožje pa je ploču na kraju upakovao “kućni dizajner” “Jugotona”; iz pjesme “Ala je glupo zaboravit’ njen broj” izbačena je psovka “Koji mi je moj”; iz ključne balade “Sve će to, mila moja, prekriti ružmarin, snjegovi i šaš”, stih “A Hrist je bio kopile i jad” promenjen je u “A on je bio kopile i jad”.
Album se na kraju pojavljuje u prodaji tek polovinom marta 1979. godine i odmah biva proglašen kao njihov prvi zreli album. Muzika na ovom albumu je urbana i bez uticaja folka, a izdvajaju se sljedećepjesme kao hitovi : “Na zadnjem sjedištu mog auta”, “Bitanga i princeza”, “Ala je glupo zaboravit njen broj” i emotivne balade “Kad zaboraviš juli” i “Ipak poželim neko pismo” u kojima su grupu pratili simfonijski orkestar i hor.
Prodaja albuma oborila je sve prethodne rekorde, a kritičari lista “Zdravo” proglasili su je pločom godine pa je sasvim normalno da je turneja na kojoj su promovisali album bila više nego uspješna. U Beogradu su pet puta prodali halu Pionir, a sav prihod su uplatili postradalima od zemljotresa u Crnoj Gori. Na velikimkoncertima ih je pratio hor “Branko Krsmanović” i simfonijski orkestar.
Dugo će se pamtiti koncert koji su organizovali na stadionu JNA 22. septembra pod nazivom ‘Rock spektakl 79’ pred oko 70000 ljudi, a na kome su nastupil brojne predgrupe kao što su: ’Opus’, ’Suncokret’,’Siluete’, ’Parni valjak’, ’Generacija 5’, ’Kako’ (kasnije ’Piloti’), ’Prljavo kazalište’, ’YU grupa’ ,’Metak’, ’Boomerang’.
U to vrijeme Goran Bregović prvi put radi muziku za film i to za “Lične stvari” Aleksandra Mandića, a pjesme “Pristao sam biću sve što hoće” (tekst Duško Trifunović) i “Šta je, tu je” našle su se i na singlu.