Antropolozi smatraju da je duhan kao biljka poznat indijancima na tlu obje Amerike od 6.000 godine prije nove ere. Šamani su znali kako da duhan pripreme za svoje rituale, bilo da su ga žvakali ili kasnije pušili. Duhan ih je dovodio u halocinogena stanja, a kasnije su uvidjeli da ima i brojna ljekovita svojstva.
Kada je Kolumbo dospio na Kubu, domoroci su mu poklonili osušeni list duhana. Kolumbovi moreplovci su poneli duhan sa sobom nazad u Evropu, i biljka je počela da se traži po cijeloj Evropi. Glavni razlog za rast popularnosti duhana u Evropi su njegova navodno iscjeljujuća svojstva. Evropljani su vjerovali da duhan može da izliječi skoro sve, od lošeg zadaha do raka.
Španski doktor Nikolas Monardes je 1571, godine napisao knjigu o istoriji medicinskih biljaka koje su konkvistadori donosili iz novog svijeta. U toj knjizi on je naveo da duhan može da izliječi 36 zdravstvenih problema.
Za svega dvadesetak godina duhan je postao toliko popularan u aristokratskim krugovima Evrope, da je počela prava jagma za njim. Tokom 1600. duhan se povremeno koristio kao novac i bukvalno je bio vrijedan kao zlato. Počele su da ga koriste i šire narodne mase. Brzo je primjećena i njegova adiktivna moć.
Već 1610. godine Ser Fransis Bakon je primjetio da je napuštanje navike pušenja duhana jako teško. Britanski kolonisti koji su se naselili u Virdžiniji, ponijeli su sa sobom duhan sa namjerom da ga uzgaje i kasnije prodaju širom Evrope. Paradoksalno indijanski sveti duh oličen u duhanskom dimu, brzo je pokorio atlantiđansku naprednu Evropu XV i XVI vijeka.
Evropljani su stigli u Ameriku kako bi tamo uzgajali duhan i od toga su napravili veliki biznis. Da nije bilo duhana, piše duhoviti publicista Bil Brajson u djelu „Napravljeno u Americi“, kolonisti možda ne bi tako brzo napredovali sa osvajanjem Amerike.