Više posla donijelo je više dolara, kojima se moglo kupiti štošta za zadovoljenje apetita ljudi, od fine hrane do luksuznih predmeta poput automobila, stanova, jahti.
Najviše se rado kupovalo sve što se nazivalo popularnim, bilo da se radi o biciklima, a kasnije i automobilima, gramofonima, radijima, televizorima.
Izlazili su na popularna mjesta gdje su se održavali plesovi, muzički nastupi, koncerti. Kult popularnog kod običnog američkog građanina rastao je tokom dvadesetog stoljeća, a da bi se takav kult zadovoljio angažirani su brojni kreatori koji su stvarali nove popularne mitove.
U eseju “Popularna kultura” Paul Bahl piše da je za razvoj popularne kulture u SAD-u bila presudna želja za zabavom u evropskom stilu, kakvu su u Ameriku donijeli židovski imigranti iz Njemačke 1860-ih godina. Diljem novog svijeta nicale su njemačko-američke krčme u kojima su se osim ispijanja alkohola odvijale zanimljive muzičke ili komične predstave. Brojni komičari nasmijavali su publiku ispijajući pivo i slušajući kritike društva.
Noseći kulturu jidiša, tzv. Yiddishkayt, Židovi iz dijaspore nastupali su sa svojim muzičkim grupama diljem Amerike, oponašajući evropske “ciganske” putujuće pjevače. Ogromna jidiška zajednica formirana je 1890. godine u New Yorku, a najuspješniji trgovci i poslovni ljudi tog vremena formirali su elitnu evropski orijentiranu kulturu osnivanjem Juilliard School of Art i Društva etičke kulture.
Ali, unatoč svojoj elitističkoj europskoj kulturnoj matrici, brzo su shvatili da je narodna narodna kultura prava stvar za veliku zaradu. Tako je u New Yorku stvoren prvi obrazac za stvaranje popularne kulture.