Rođena je 5. juna 1947. godine u predgrađu Čikaga. Studirala je violinu na lokalnom koledžu i postala član klasične postave „Chicago Youth Simphony“. Sa šesnaest godina je napustila studije violine, jer je uvidjela da nije virtuoz i zaposlila se kao bibliotekar. Ipak, umetnička duša nije joj dala mira, pa je počela da studira vajarstvo na Univerzitetu Kolumbija u Njujorku.
Pošto je diplomirala, mogla je da radi kao gostujući profesor u raznim koledžima širom Amerike. Vrlo brzo je shvatila da je suština dobrog predavanja u stvari umjetnički performans. Prvi zvanični koncert-performans pod nazivom „Automotiv“ izvela je pred njujorškim studentima 1972. godine. Sljedećih nekoliko godina putovala je po Evropi i prikazivala svoje vajarsko-muzičke performanse. Posle performansa „United States I–IV“, kritičari su je prihvatili kao inovatora u oblasti multimedijalne umetnosti.
Lori je kreirala specijalnu električnu violinu-sintisajzer, koju je svirala tokom recitovanja, a istovremeno su na platnima prikazivani njeni slajdovi i video-radovi.
Muzički šou „O, Supermen“, koji je uradila 1980, izbacio je istoimeni hit, premda je to bila neka vrsta neobične elektronske mantre ili pop liturgije. Potom je snimila prvi samostalni album zvani Velika nauka i postala pop zvijezda, neobičnog izgleda, uvek nasmijanog lica, štrkljaste kose i zagonetnih očiju.
Album Home of the Brave (1986) bio je finansijski neuspješan, ali to nije pokolebalo Lori da slijedi svoju jedinstvenu umjetničku avangardnu misiju. Nastavlja da neprekidno putuje svijetom i sarađuje sa najvećim umjetnicima XX vijeka, od Pitera Gabrijela, preko Loua Reeda, Roberta Vilsona, do Brajana Inoa.
U poslednjoj dekadi XX vijeka na turnejama je održala nekoliko velikih multimedijalnih koncerata: „Prazna mjesta“, „Čudni anđeli“, „Glasovi odozdo“, „Čisto crveno“ i „Nervna biblija“. Prije desetak godina beogradska publika vidjela je jedno njeno umetničko predavanje, zapravo pop liturgiju za posvećenike multimedijalne postmoderne ezoterije.