Turneja po našoj zemlji nije baš tekla glatko jer su koncerte pratili tehnički problemi, a i posjećenost nije bila po očekivanjima, već znatno manja u odnosu na prethodnu godinu. U to vreme počinju špekulacije po raznim medijima da unutar ’Dugmeta’ postoje unutrašnji sukobi, što je na neki način i potvrđeno kada grupa prekida turneju po Jadranskoj obali i tada se već sasvim ozbiljno počelo govoriti da je grupa “Bijelo dugme” pred raspadom.
Otkazani su već ugovoreni koncerti u Zagrebu i Ljubljani na kojima je trebalo da se snima “živi” album. Po prvi put popularnost grupe biva ugrožena pa je bilo potrebno smisliti nešto veliko i specijalno kako bi se interes i povjerenje publike povratili.
Po ideji muzičkog novinara Petra Popovića odlučeno je da se 28. avgusta 1977. godine, kao oproštaj pred Goranov odlazak u JNA, održi besplatan koncert kod beogradske Hajdučke česme.
Goran je na tom mjestu već nastupao sa grupom ’Jutro’ maja 1973. godine kada je ’Pop mašina’ organizovala besplatan koncert, tako da je bio svjestan pogodnosti prostora.
Ideja za ovakav koncert se pokazuje kao više nego dobra jer je posjećenost prevazišla i najoptimističnije planove organizatora. Procjene su se kretale da je na koncertu kod Hajdučke česme bilo između 70.000i 100.000 mladih, što je u svakom slučaju bio najveći skup poklonika u dotadašnjoj domaćoj istoriji rock muzike.
Poslije predgrupa ’Zdravo’, ’Tako’, ’Leb i sol’ i nekih drugih, na binu je izašlo ’Bijelo dugme’, odsviralo uspješan koncert što je i označilo definitivan izlazak iz krize.
Dio atmosfere sa koncerta zabilježen je u filmu “Nije nego” reditelja Miće Miloševića. Ispostavilo se da audio snimci sa nastupa tehnički nisu odgovarali za živu ploču, pa su 25 oktobra iste godine u sali “Đuro Đaković u Sarajevu (današnji BKC) članovi grupe odradili još jedan nastup i ti snimci su uvršteni na živi album “Koncert kod Hajdučke česme”. Naslov je djelimično opravdan jer su za ploču koristili reakciju publike sa samog koncerta kod Hajdučke česme.