Almodovar je začetnik jednog stila koji je osamdesetih godina postao poznat u čitavom svijetu, uglavnom zahvaljujući njegovim filmovima.
Taj stil izrastao je u čitav pokret nazvan “Movida”, a njegovi nosioci početkom osamdesetih bili su mladi madridski umjetnici, povezani s guruom Almodovarom.
Čitav pokret bio je kopija njujorške art-scene za vrijeme Warhola, čiji je Almodovar veliki obožavalac.
U svom radnom ateljeu, filmskom studiju, Almodovar je okupljao raznoliku ekipu, od tranvestita i otkačenih art-čudaka do mladih glumaca, od kojih će neki steći svjetsku slavu kao, npr. Antonio Banderas i Victoria Abril.
Almodovar je rođeni talenat i od malih nogu je s amaterskom kamerom snimao svoje prve filmove.
Rani filmovi kao što su “Pepi, Lusi i ostali”, “Mračni prolaz”, “Šta sam učinio da ovo zaslužim” i “Matador” učinili su da Almodovar postane kultna figura u Španiji.
Njegova djela bila su mješavina Watersovih “treš” filmova, holivudske melodramske kičerice i Warholovog vjerizma, a ponajviše kemp estetike o kojoj piše Susan Sontag.
Teme iz španskog urbanog života su parodirane do ivice kiča, tako da bizarne situacije postaju smiješne ili čak tragikomične.
Svjetsku slavu Almodovar je dosegao filmovima “Žene na rubu nervnog sloma”, “Veži me”, “Visoke potpetice” i “Kika”.
Opatice koje “pušu”, porno zvijezda koju kidnapuje njen obožavalac, taksista koji ima samoposlugu u kolima – neobični su likovi kojima je Almodovar opsjednut.
U časopisu La Luna objavljivao je kratke priče o uvrnutoj ninfomanki Patty Diphusa.
Osim što su ga proglasili za pedera, narkomana i filmskog manijaka, mnogi ga s pravom nazivaju autentičnim genijem parodije modernog svijeta.