Počela je karijeru kao klaviristkinja u sumnjivim barovima Los Angelesa, čak se jedno vrijeme izdržavala od prostitucije.
Kada je sa dvadesetsedam godina izdala svoj prvi solo album “Divlje žene sa noževima za sječenje mesa”, oni koji su ga čuli shvatili su da je pjevačica neobično talentovana.
Diamandi je priroda dala fantastične glasovne mogućnosti, tako da ona bez problema može da pjeva u opsegu od tri i po oktave.
Kritičari su je nazvali “Marijom Callas koja pjeva džez i istjeruje đavole”.
Godine 1991. snimila je uživo album “Kužna misa” u njujorškoj katedrali, gdje je pjevala obnaženog torza pred probranom publikom.
Koncert i album bili su upereni protiv seksualne politike Katoličke crkve, koja je optuživala oboljele od side za pederastiju i narkomaniju i nije im davala duhovnu podršku.
Kužnu misu posvetila je svom mlađem bratu koji je umro od te opake bolesti 1986. godine.
Par godina kasnije snimila je album inspirisan bluzom “Sportski život”, koji je producirao slavni basista “Led Zeppelina“ John Paul Jones.
Poslije 1996. postala je jedna od najzapaženijih pobornica zaštite oboljelih od side. Istetovirala je na svojoj ruci riječi “Svi smo AIDS pozitivni!” i više nikada nije skidala malu crvenu traku sa svog revera, kakvu mnogi nose u znak podrške bolesnima od side.
Posljednji album iz 1996. godine “Schrei X” potvrdio je njenu reputaciju osobene performans umjetnice slične slavnoj Lauri Anderson ili Nini Hagen.
Diamanda Galas pjeva kao bijesni anđeo i poziva na novu seksualnu revoluciju uprkos sveprisutnoj opasnosti od side.