Predsjednik Saveza udruženja izbjeglica i raseljenih lica u Crnoj Gori, Mićo Marjanović, ističe da je takvih slučajeva u Crnoj Gori do četiri hiljade i ukazuje na neodrživost situacije u kojoj se i sam nalazi.
“Pomnožite taj broj u prosjeku sa tri-četiri člana porodica tih ljudi, i vidjećete koliko je onih koji ne mogu, po osnovu državljanstva svog roditelja ili supružnika, dobiti državljanstvo. Čemu onda da se nadaju druge izbjeglice koje nemaju nikakve veze sa Crnom Gorom”, kaže Marjanović za RTV Crne Gore.
Crna Gora je postala utočište za izbjeglice i raseljena lica devedesetih godina, kada su počeli ratovi u susjednoj Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini, i kasnije na Kosovu. Broj izbjeglica dostigao je vrhunac 1999. godine, kada se ovdje slilo 160 hiljada ljudi.
Samo kroz Berane je prošlo preko šezdeset hiljada nevoljnika. Većina se kasnije vratila kućama ili se iselila u treće zemlje, ali njih oko tri i po hiljade ostalo je do danas u ovom gradu, što je više nego u svih ostalih devet sjevernih crnogorskih opština zajedno.
Većina ne posjeduje lične dokumente, osim izbjegličke karte, a sa njom su sve institucije u našoj državi, osim zdravstvenih, za njih zatvorene.
Neposjedovanje crnogorskog državljanstva i ličnih dokumenata znači da se ne mogu registrovati na biroima rada, što je preduslov za pronalaženje posla. Ne mogu dobiti vozačku dozvolu. Ne mogu se čak ni vjenčati. Isključeni iz zvaničnih struktura, ne mogu dobiti ni kredit za otpočinjanje samostalnog posla jer, naravno, banke ne daju kredite licima bez ličnih dokumenata. Ne mogu studirati niti konkurisati za stipendije.
“Još početkom dvijehiljaditih usvojena je čuvena Sarajevska deklaracija koju su potpisale sve države bivše Jugoslavije, i kojom je bilo predviđeno da se svi problemi izbjeglica, uključujući i državljanstvo, riješe do 2006. godine. U ovom trenutku mi nismo nigdje, i sve vam je jasno kada to kažem“, kaže Marjanović.
On ističe kako su države u okruženju napravile neke pomake, dok Crna Gora te probleme rješava još uvijek više verbalno.
Prema njegovom mišljenju, zakonska rješenja koja je u međuvremenu Crna Gora usvojila su najkruća u regionu.
“Ne mogu ni biti bolja kada niko od izbjeglica nije učestvovao u njihovoj izradi. Pod pritiskom Evropske unije, oni sami donose rješenja za nas, bez nas“, priča Marjanović.
Predsjednik Saveza udruženja izbjeglica i raseljenih lica Crne Gore kaže da dijeli opšte mišljenje među izbjeglicama i raseljenicima da je potpuno nezamislivo da neko živi u Crnoj Gori trideset godina, a ne može da riješi pitanje državljanstva.
“Poslije toliko vremena to bi moralo da se rješava po automatizmu“, smatra Marjanović.
Marjanović vjeruje kako deset odsto izbjeglica u Beranama, ili koji procenat više u odnosu na ukupan broj stanovnika u ovoj opštini, odnosno četiri odsto na nivou države, zaslužuju mnogo više brige i pažnje, čak i u medijima.
“Za sebe i ovih četiristo izbjeglica koji su rođeni u Beranama znam da ne mislimo nigdje da idemo iz Crne Gore. Ipak se nekako osjećamo zarobljeno, a sada su to i naša djeca. Čini mi se da smo kolateralna šteta“, tvrdi Marjanović.
Međunarodna zajednica je prepoznavala ovaj problem, izgleda, bolje i trajno pomagala u rješavanju životnih pitanja, na prvom mjestu stambenog, tako da su u Beranama odavno iz tih sredstava izgrađene moderne zgrade na Rudešu i makar zatvoreno najveće izbjegličko naselje od baraka, koje je više ličilo na geto.