Što predstavlja rekord u poređenju sa drugim svjetskim metropolama, poput Londona u kom su mjerenja pokazala da u prosjeku padne “samo” 771 čestica mikroplastike na površinu iste veličine.
Ipak, naučnici ističu da ovo ne znači nužno i da je vazduh u Londonu manje zagađen mikroplastikom od onog u Oklandu.
Trenutno u svijetu ne postoji standardna metodologija ili protokol za identifikaciju ovih sitnih čestica, što znači da se svaka studija sprovodi manje ili više drugačije. A kako se instrumenti za njihovo mjerenje svakodnevno usavršavaju, logično je i da svaki put registruju sve više štetnih materija koje se kriju u vazduhu.
Prethodne studije su već potvrdile da se čestice mikroplatike nalaze na visokim planinama, u našoj krvi i organima – ali sa nepoznatim posljedicama koje mogu da ostave po naše zdravlje.
“Buduća istraživanja bi trebala da odrede koliko plastike tačno udišemo”, kaže hemičar Joel Rindelaub sa Univerziteta u Oklandu. Rezultati to kojih su on i njegove kolege sa Novog Zelanda došli su zasnovani na studiji koja je vršena u vremenskom intervalu od devet nedjelja i to na dvije različite lokacije u Oklandu, tako što su čestice “hvatane” pomoću ljevka i tegle.
Analize su otkrile da su najzastupljeniji bili polietilen ili PE, koji se koristi za kese i boce, zatim polikarbonat ili PC, koji se koristi u zaštitnoj opremi i medicinskim uređajima, i polietilen tereftalat ili PET, koji se koristi za pakovanje hrane i pića. Ali kako je stigla do udaljenog dijela svijeta?
U trenucima kada jaki vjetrovi duvaju sa obale, mikroplastika se sa talasa podiže i lebdi u vazduhu – ovo je najvjerovatnije i razlog zašto se čini da je procenat plastike u vazduhu mnogo niži u Njemačkoj i Engleskoj. Ipak, neosporna činjenica je da će ovo u budućnosti uticati na svakog stanovnika naše planete, jer će dovesti do pogoršanja efekta staklene bašte tako što će čestice apsorbovati i rasipati svjetlost i toplotu, piše nationalgeographic.rs.