U stvari, novo istraživanje sugeriše da je svijetao ten relativno nova pojava na evropskom kontinentu.
Stručnjaci sa italijanskog Univerziteta u Ferari tvrde da su tamnije puti bile standardne širom Evrope tokom najvećeg dijela (96%) njene naseljenosti.
Prije samo 1.700 godina, za vrijeme moćnog Rimskog carstva, svijetla koža nije bila uobičajena kao tamna, pokazuju DNK dokazi.
Nova mapa na osnovu tih nalaza pokazuje kako se proporcija ljudi sa različitim bojama kože mijenjala širom Evrope od prije 45.000 godina do prije 1.700 godina.
Nijanse svijetle kože prvobitno su se pojavile u Švedskoj u mezolitskom periodu, počevši od prije oko 14.000 godina, ali su bile rijetke.
U bakarnom i bronzanom dobu (prije 7.000 do 3.000 godina) došlo je do postepenog povećanja svijetle pigmentacije, ali su tamniji tipovi kože ostali vrlo rasprostranjeni.
Promjena u pravcu svijetlije pigmentacije nije bila linearna u vremenu i prostoru i bila je sporija nego što se očekivalo, kažu istraživači. Do gvozdenog doba (od prije 3.000 do 1.700 godina), svijetla koža bila je skoro jednako česta kao tamna, naročito u Sjevernoj i Centralnoj Evropi. Međutim, tamna pigmentacija ostala je uobičajena u oblastima poput Italije, Španije i Rusije.
Istraživači su analizirali drevne genome (čitav skup DNK instrukcija) 348 osoba koje su živjele u periodu od prije 45.000 do 1.700 godina. Skoro sve evropske osobe imale su tamnu pigmentaciju tokom najranijeg perioda (paleolit, prije 45.000 do 13.000 godina) – samo jedan izuzetak imao je prelaznu boju kože.
Nalazi u pogledu pojedinačnih zemalja pokazuju mnogo složenih varijacija, a izgleda da su se neke tendencije preokretale u narednim dobima drevne istorije.
U neolitskoj Britaniji (počevši od oko 8.000 godina prije nove ere), većina ljudi (oko 85%) bila je tamnoputa. Međutim, do bakarnog doba (od oko 3.500 godina prije nove ere) odnos između svijetle i tamne kože bio je 50/50.
Do bronzanog doba (2.000 do 500 godina prije nove ere), oko 50 odsto Britanaca imalo je “posrednu” boju kože, dok je 25 odsto bilo svijetloputo, a 25 odsto tamnoputo. Francuska je, pak, bila otprilike 65 posto tamnoputa tokom mezolita (od prije otprilike 12.000 godina), dok je 35 posto klasifikovano kao svijetloputo.
Do neolitskog perioda, Francuska je bila oko 85 posto tamnoputa, a ostatak je bio u prelaznoj kategoriji, ali 100 posto svijetle puti do bronzanog doba.
Naučnici znaju da su moderni ljudi (homo sapiens) evoluirali u Africi, ali su napustili taj kontinent prije 60-70 hiljada godina, stigavši do Evrope i Azije.
Svijetla pigmentacija postajala je uobičajenija dok je homo sapiens prelazio iz Afrike u regione sa slabijim ultraljubičastim zračenjem.
Rani Evropljani evoluirali su ka svijetlijoj koži pošto su morali da se prilagode kontinentu sa manje Sunčeve svjetlosti. Svijetlija koža omogućava prodiranje više ultraljubičaste svjetlosti, pomažući tijelu da proizvodi vitamin D, koji je bitan za jake kosti i mišiće.
S druge strane, tamnija koža, koja sadrži više crno-smeđih pigmenata, bolje je zaštićena od oštećenja usljed previše sunca.
“Kada je homo sapiens migrirao na sjever iz Afrike u Evroaziju, režim selekcije se promijenio i pojavili su se svjetliji fenotipovi”, kažu istraživači.
Drugi faktori za širenje svjetlijih nijansi uključuju genetski drift – promjenu u frekvenciji genske varijante usljed slučajnosti – kao i migraciju.
Na primjer, širenje neolitskih poljoprivrednih populacija po Evropi imalo je ključnu ulogu u promjeni pigmentacije.
Iako predstavlja složenu sliku promjene boje kože u pogledu pojedinačnih zemalja, studija sveukupno sugeriše da je svijetla koža postala uobičajena u Evropi mnogo kasnije nego što se ranije smatralo, prenosi Telegraf.rs.