Njen posljednji roman „Dubrovnik, grad nabožićki“ nosi univerzalnu poruku o ponosu, rodoljublju, plemenitosti, hrabrosti i istrajnosti bosanskohercegovačkog čovjeka. Pored drugih, u njemi je vješto ispričana i storija o nesretnoj sudbini kraljice Katarine.
-Ja nisam istoričar ali pišem o našoj istoriji, kaže Nataša Bartula Hebert. Ovo je istorijski roman u kome je ispripovjedana saga srednjovjekovne Bosne u njenom sutonu. Radnja počinje 1439. godine za vrijeme vladavine kralja Stjepana Tvrtka II Kotromanića, a završava se 1463. padom Bosne. Ovaj kraj obilježava i pogubljenje posljednjeg bosanskog kralja Stjepana Tomaševića Kotromanića i odlazak kraljice Katarine iz Bosne. Ja sam u ovom romanu perom skicirala prošlost. Preplitanjem istorijskog i slobodom nadahnute mašte pisca, premostila sam vijekove,smjestivši se u srednjovjekovni lavirinit gdje sam proživjela tuge, radosti, ljubavi, tragedije kao i brojne bitke i ratove s junacima.
Nataše Bartula Hebert, rođena je u ilijaškom naselju Ljubina. Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu stanila se privremeno u Srbiji gdje je 1994. godine diplomirala na Filloškom fakultetu u Nišu na odsjeku za srpskohrvatski jezik i jugoslovensku književnost. U avgustu 1995. godine emigrirala je u Kanadu gdje je u Montrealu pronašla svoj dom u kojem i danas živi. No, iz njenog srca nikuda nije otišla njena domovina Bosna i Hercegovina. Ona žvi u njenim literarnim djelima: Romanima „Refugee Tears“ („Izbjegličke suze“) koji je štampan na engleskom ibosanskom jeziku, „Jača od vučice“, „Moj pedalj zemlje“, „Ljiljana, jabuko moja“ i ovom „Dubrovnik, grad nabožićki“. Napisala je i knjigu basni „Mačak Marko“. (E.M.)