‘Kada biste mi dali DNK od neke osobe i da vam moram reći da li je ta osoba Hrvat ili Srbin, bilo bi izuzetno teško. Hrvati, Srbi i drugi su kulturni termini, ali ne odražavaju veoma staru diferencijaciju u njihovoj demografsko-genetskoj istoriji’, kaže arheogenetičar Inigo Olalde, jedan od autora studije „Genetička istorija Balkana od rimske granice do migracija Slavena”, koja je objavljena u decembru 2023.
U studiji su analizirali DNK podatke 146 skeleta ljudi koji su živjeli u prvom milenijumu nove ere i iskopani su sa 20 različitih lokacija na Balkanu – u Hrvatskoj, Srbiji, Sjevernoj Makedoniji, Bugarskoj, Rumuniji, Grčkoj i Albaniji.
Rezultati otkrivaju sledeće: genetski fond svih tih pojedinaca je sličan i gotovo je identičan genetskom fondu današnjih Jugoistočnih Evropljana.
DNK kod 30 do 60 posto stanovništva na Balkanu
“Bez obzira na moderne nacionalne granice, stanovništvo u našem području istraživanja oblikovano je kroz slične procese migracije i promena”, objašnjava dalje Olalde.
Ovo sugeriše da su se važni demografski događaji koji su doprinjeli formiranju današnjih grupa dogodili već oko 1000. godine nove ere.
Migracioni tokovi se takođe mogu pratiti putem DNK. Između 250. i 550. godine nove ere, ljudi iz srednje i sjeverne Evrope i Pontijsko-kaspijske stepe (ovo područje od sjevernih djelova Crnog mora do Kaspijskog mora proteže se od današnje Bugarske do Kazahstana) stigli su u jugoistočnu Evropu. Nakon završetka rimske vladavine, odnosno između 6. i 10. vijeka, sve veći broj migranata koji su govorili slovenski dolazi iz sjeveroistočne Evrope. Prema studiji, njihov DNK se danas može pronaći kod 30 do 60 posto stanovništva na Balkanu.
Ovi migranti nisu zamijenili ljude koji su živjeli u regionu tokom bronzanog ili gvozdenog doba, već su se s njima miješali. Genetski materijal ljudi iz gvozdenog i bronzanog doba može se naći u oko 22 posto današnje populacije, a genetski materijal predaka iz Zapadne Anadolije u oko 23 posto, kaže Olal de u intervjuu za ‘NZZ am Sonntag’, a prenosi “DW”.