Sud Bosne i Hercegovine, 14.11.2013. godine je, prvostepeno, oslobodio Miladina Trifunovića, nekadašnjeg komandanta Vogošćanske (Crnovrške) brigade Vojske Republike Srpske (VRS), koji je bio optužen za učešće u širokom i sistematičnom napadu na bošnjačko stanovništvo s područja Vogošće i Ilijaša tokom 1992. godine.
“Nakon izvršene analize dokaza, Vijeće nije van razumne sumnje utvrdilo da je optuženi Trifunović učinio krivično djelo koje mu se optužnicom stavlja na teret”, rekao je tokom izricanja te presude predsjedavajući Sudskog vijeća Braco Stupar.
Tako je Trifunović, uprkos kopijama Narebi, izvještaja i izjava svjedoka, oslobođen optužbi da je kao komandant Vogošćanske brigade Vojske Republike Srpske davao saglasnost komandirima njemu podređenih jedinica da upravi zatvora “Planjina kuća” u Vogošći izdaju naredbe za odvođenje i korištenje zatvorenih civila za radove na prvim linijama borbenih dejstava, kao i da je lično najmanje pet puta izdao takve naredbe iako je znao da se na tim lokacijama odvijaju borbe i da to nije bezbjedno za civile.Državno tužilaštvo je “zbog bitnih povreda odredbi krivičnog postupka, povrede Krivičnog zakona BiH, te pogrešno ili nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja”, krajem prošle godine, na prvostepenu presudu, uložilio žalbu.
Trifunovićeva odbrana iako, u odgovoru na žalbu, nije sporila stadanje prisilno zatočenih Bošnjaka u “živim štitovima”, zatražila da prvostepena presuda bude potvrđena, odnosno da optuženi bude oslobođen odgovornostim jer “ Zanemarili su dvije činjenice.
Prva, Miladin Trifunović je 18. septembra 1992. godine, kako ističu u odgovoruž na žalbu, “ranjen te nije dalje vodio brigadu”. A upravo tog dana u “živom štitu” brigada kojom je on rukovodio ispred sebe je, ka položajima Armije Republike Bosne i Hercegovine, gurala prisilno zatočenje Bošnjake i svog logora “Planjina kuća” u Svrakama.
Dakle, sami potvrđuju da je bio na mjestu stradanja logoraša na tom prostoru kada su u “živom štitu” poginuli Nermin Skando, Hamid Rizvo, Nusret Selimović i Enver Činara, a što teže, što lakše, ranjeni Hasan Tizvo, Zijad Avdibegović, Jusuf Bektašević, Fuad Bajraktarević, Hasan Fazlić, Mirsad Šehići Ismet Hujić.
Druga činjenica koju su zanemarili jeste ta da su svi poginili i ranjeni, prisilno zatočeni Bošnjaci,18.septembra 1992. godine i oni koji su poginuli i ranjeni kasnije, u zonu ratnih dejstava gdje su upotrebljavani kao “živi štit” izvedeni po Trifunovićevoj Naredbi od 17. septembra 1992, godine. Potvrđuju to kopija njegove naredbe o upotrebi logoraša u zoni odgovornosti Vogošćanske brigade, a sama stradanja istih u Dnevnim biltenima koje je potpisivao Branko Vlačo, upravnik srpskih logora u Vogošći.
Hoće li Apelaciono vijeće Suda Bosne i Hercegovine, zanemariti Trifunovićeve Naredbe i osloboditi ga odgovornosti za upotrebu i stradanje prisilno zatočenih Bošnjaka u “živim štitovima”, ostaje da se vidi.Učinili tako nešto pokazat će da pravo i pravda nisu na istoj strani, te će žrtve Trifunovićevih Naredbi i tvorca izuma zvanog “živi štit” još jednom izložiti traumi.