Danas je slavan kao nekrunisani kralj trash umjetnosti ili “umjetnosti smeća”, a prate ga i epiteti “ajatolah odvratnosti” i “papa prljavštine”.
Njegova filmska karijera počinje vrlo rano, kada sa sedamnaest godina snima svoje prve amaterske filmove.
Slavni reditelj soft pornića Russ Meyer ponudio se da Watersu producira prve “crne komedije” koje bi se dešavale u miljeu baltimorskog underground svijeta.
Njegovi rani filmovi s početka sedamdesetih, npr. “Mondo trešo” ili “Ženske nevolje”, prepuni su nevjerovatnih trivijalnosti i ogavnosti dotad neviđenih na filmskim platnima, od grupnih sado-mazo orgija, homoseksualnih silovanja, do koprofagije.
Watersov omiljeni glumac postaje transseksualac Glenn Milstead poznatiji kao Divine.
Waters je od njega napravio pop ikonu, a Divine je glavna zvijezda njegovih najpoznatijih filmova kao što su “Ružičasti flamingosi” i “Poliester”.
Watersova opsesija tabloidima, lošim ukusom, Charlesom Mansonom, Jayne Mansfield i brzom hranom čine njegovu osobenu trash estetiku, koju je intelektualno objasnio u svojoj zbirci eseja “The Crackpot”.
Posljednji filmovi kao što su “Lak za kosu”, “Cry Baby” ili “Peker” na izvjestan način su kompromis s holivudskom industrijom snova, gdje se heroj underground kulture lagano uvukao u posao sa velikim parama.
U svakom slučaju, John Waters stoji kao osobena pojava u historiji filma, kao čovjek koji je dekadentnu “estetiku ružnog” prvi pretvorio u priznata djela sedme umjetnosti.