Vesela maska na licu tužnog klovna u potpunosti je dočaravala muzičko-poetske vizije barda Alexandera Vertinskog (18891957).
Kritika tog vremena imala je samo riječi hvale za genijalnog poetu, čije su pjesme nazvane romanima u stihu.
Toliko se toga dogodi u samo jednoj pjesmi Vertinskog, da bi neki drugi pisac od toga napisao roman, govorili su oni.
A, publika mu se divila i obožavala ga.
Uz klavir, Vertinsky je pjevao obične ljubavne pjesme o usamljenim ženama poput male balerine ili Alenuške, o posljednjoj večeri ljubavnika koji se rastaju, o lišću koje pada.
Romantika “Tanga magnolija” i poetski zanos “Iznad rušičastog mora”, svrstavaju ga među najveće ruske umjetnike XX vijeka.
Vertinsky je svoju nesretnu sudbinu izgnanika iz sopstvene otadžbine skrio u nostalgičnim stihovima.
Poslije Oktobarske revolucije, poput Šaljapina, Bunjina ili Ane Pavlove, Vertinsky je dobar dio života proveo u Parizu, Londonu i New Yorku.
Krajem 1943. godine bilo mu je dopušteno da se vrati u domovinu, gdje je potom održao na stotine uglavnom besplatnih koncerata u Sibiru, centralnoj Aziji i širom velikog Sovjetskog Saveza.
Tajno je bio slavljen kao jedan od umjetnika koji su uspjeli da prežive Staljinove čistke.
Ruski Pjero, Vertinsky je ostavio neizbrisiv trag na generacije bardova iza sebe, kao što su bili Bulat Okudžava ili Vladimir Visocki.