Dostojevski je uhapšen i zatvoren 1849. godine pod optužbom da je učestvovao u revolucionarnim aktivnostima protiv Cara Nikolaja I. Iste godine osuđen je na smrt streljanjem. Poslije lažnog streljanja gdje su mu vezane oči i kada je ostavljen na hladnom vremenu da čeka na hitac odreda za streljanje, Dostojevski je pomilovan i upućen na prisilni rad u Sibir, te osuđen na osam godina robije. Godine 1854. je pušten iz zatvora da bi služio u Sibirskom regimentu.
Dostojevski je imao problem sa kockom. Tako je i jedno od njegovih najpoznatijih djela, “Zločin i kazna” napisano u rekordno kratkom roku i brzo objavljeno da bi uspio da isplati kockarske dugove, a pošto ih je otplatio ponovo je ostao gotovo bez novca. Roman mu je donio slavu, ali ga nije spasio bijede. Izdavač Stelovski ga ucjenjuje, nudi 3.000 hiljade rubalja za pravo da izdaje njegova djela, ali uz obavezu da napiše još jedan roman. Nemajući izbora, Dostojevski je pristao. U isto vrijeme je napisao i knjigu “Kockar” da bi zadovoljio ugovor sa svojim izdavačem.
Njegova rana djela (“Bijedni ljudi”, “Poniženi i uvređeni”) inspirisana su socijalnim tragedijama malih ljudi. Osnovne odlike njegove literature – psihološke analize, traganje za korenima ljudske tragike, fenomen religioznosti – glavna su preokupacija njegovih djela. Veoma je uticao na svetsku literaturu. Ostala djela: “Zločin i kazna”, “Braća Karamazovi”, “Zli dusi”, “Mladić”, “Kockar”, “Idiot”, “Dvojnik”, “Bele noći”, “Netočka Nezvanova”, “Zapisi iz mrtvog doma”, “Selo Stepančikovo i njegovi žitelji”, “Ujkin san”, publicistika “Piščev dnevnik”, “Politički zapisi”.
Preminuo je 9. februara 1881. godine u Sankt Peterburgu od posljedica krvarenja uzrokovanog epileptičnim napadom. Na njegovom nadgrobnom spomeniku piše: “Zaista, zaista vam kažem, ako zrno pšenično, padnuvši na zemlju, ne umre, onda jedno ostane; ako li umre, mnogo roda rodi.” , što je i epigraf njegovog posljednjeg romana, “Braća Karamazovi”.